АНДЕША. Шахсе, ки тавонист тани танҳо, дар як давраи парешониву парокандагӣ ва дар рӯзҳои даҳшатбору фоҷиабори кишвар ҷони худро ба гарав гузошта, аз як сарзамини ҷангзада бо ном Афғонистон бо суханҳои самимиву меҳри падарона тамоми ҳамватанонро ба Ватани аҷдодии худ баргардонид, Пешвои миллат, кафили сулҳу ваҳдати миллии тоҷикон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд.
Лаҳзаҳои мудҳише буданд, ки аз чашми модарону хоҳарон ашки ҳасрат ҷорӣ буд. Падар дар ҳасрати дидори фарзанд буду фарзанд чашм дар роҳи бозгашти падар. Албатта, фаромӯш кардани он рӯзҳои сангини миллат фаромӯшии таърих ва асолати хеш аст. Зеро он шабу рӯз аз ҳар самт ба амнияти миллат ва якпорчагии давлат хатари ҷиддӣ таҳдид мекард. Бартараф намудани ин бесару сомониҳо ва ба Ватан даъват кардани гурезагонро ягон нафар намехост ба уҳдаи худ гирад. Зеро ҳама ҷоҳу ҷалоли худро муҳимтар аз манфиати миллату давлат медонистанд. Танҳо ҷасорату ғайрат ва мардонагии ҷавонмарди асили миллат Эмомалӣ Раҳмон буд, ки ин масъулияти бузургро ба дӯши худ гирифта, манфиати давлату миллатро дар мадди аввал гузошт.
Қавлу қасам, вафодорӣ, меҳрубонӣ, ҷасорату шуҷоат, ҷавонмардӣ, садоқату муҳаббат ва нияту қалби поки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки санаи 8-уми декабри соли 1992 ба тамоми гурезагони берун аз марзи Ватан муроҷиати бозгашт ба Ватанро намуд, ки дар он чунин омада буд: “Падару модарони меҳрубон ва хоҳарону додарони гиромӣ! Халқи мо имрӯз душвортарин ва фоҷианоктарин давраҳои таърихиро аз сар гузаронида истодааст. Ҳақиқат талх аст, вале мо бояд иқрор шавем, ки қувваҳои муайян сабабгори фоҷиаи миллат гаштанд. Ман ба ҳар яки Шумо муроҷиат карда, ба ақлу заковати Шумо, ки ворисони фарзандони барӯманди тоҷик ҳастед, бовар мекунам. Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар як хона ва ҳар як оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам…”
Ба ҳамагон маълум аст, ки Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар азми кардааш устувор монда, дар солҳои аввали соҳибистиқлолии давлат бо саркардагони гурӯҳҳои мухолифин панҷ давра гуфтушунид ва ҳафт мулоқот ороста, ба мақсади адолатпарваронаи худ муваффақ гашт. Ин ҳама азму талошҳо ба осонӣ ба даст наомада, шуҷоату қаҳрамониро барои расидан ба мақсадҳои нек талаб мекард. Барои расидан ба ҳадаф ва муваффақ шудан дар ин роҳи душвор барои боз намудани саҳифаи навини таърихӣ бо иқдомҳои бунёдкоронаву созандагӣ боварию муҳаббати мардум зарур буд, ки ҳамаи инро Сарвари поксиришти мо дар як муддати кӯтоҳ соҳиб шуд.
Солҳои аввали соҳибистиқлолӣ бо шарофати иқдомҳои беназири Сарвари давлат нақбу пулҳо ва роҳҳои наву ҷавобгӯ ба талаботи байналмилалӣ сохта шуданд, ки дар равуои мардуми кишвар аз як минтақа ба минтақаи дигар тамоми мушкилотро бартараф намуд. Барои бартараф намудани камбудиҳо ва беҳбуд бахшидан ба рӯзгори мардум садҳо корхонаву фабрикаҳо сохта ба истифода дода шуданд. Ба ҷоннисору хизматкардаҳои миллат унвони олии қаҳрамонӣ доданд ва ба онҳо арҷу эҳтиром гузоштанд.
Ҳар як инсони комил бояд дар зиндагии худ нафареро ҳамчун шахсият эътироф намуда, кӯшиш намояд, ки ба монанди ӯ сухан гӯяд, рафтор кунад ва ҳатто шакли зоҳирияшро мутобиқ созад. Яъне, ҳар як инсон намунаи ибрати худро дошта бошад. Танҳо он нафаре намунаи ибрат шуда метавонад, ки бо рафтор, гуфтор ва кирдори нек арзандаи пайравӣ бошад. Хирадмандию ҷасурӣ, ростқавлию бовиҷдонӣ, дастгиру мададгори ниёзмандон будани Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки хурду калони тоҷику тоҷикистонӣ ин марди ҷасури миллатро намунаи ибрати худ ҳисобида, аз мактаби сулҳофариву ватандӯстии ӯ таълим ва тарбия гирифта истодаанд. Бо истифода аз фурсати муносиб ман ҳамчун як ҷавони даврони истиқлолият тамоми сокинони Тоҷикистони азиз ва дар симои онҳои ҳамаи тоҷикони ҷаҳонро ба муносибати Рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон самимона табрику муборакбод менамоям.
Расулов Ғ., мудири шуъбаи таблиғот, иттилоот ва матбуоти Кумитаи иҷроияи ҲХДТ дар ноҳияи Ёвон
