АНДЕША. Ҷаҳолат, разолат, нодониӣ аз бефарҳангӣ сар мезанад ва инсони бефарҳанг ақидаи солими худро надорад. Пешрафти ҳар кадом ҷомеаро инсонҳои дорои ғановати маънавӣ, ахлоқӣ ва зеҳнӣ таъмин менамояд. Иқтидори зеҳнӣ, яъне интелиактуалнӣ ва маънавию ахлоқӣ ду пояе ҳастанд, ки ҷомеаро зина ба зина пеш мебаранд. Ашхоси дорои ғановати маънавию ахлоқӣ табиатан ва ботинан озоданд. Оиди проблемаи гуманизм гуфта, беихтиёр он маъниро дар назар дорем, ки « инсондӯстиаш» ном ниҳодаанд, ки онро ба маънои васеаш бояд фаҳмид.
Аввалан, одам волидайн, бародару хоҳар ва хешу ақрабои худро дӯст дорад ва ҳурмату эҳтиром кунад. Бо ин ҳурмату эҳтироми хоссае, ки ниёгони мо тақлин кардаанд, дар илму адаби худ ва ба мо мерос мондаанд ва инчунин илми адабро дар дунё ягон халқу миллати дигаре ба пояи мо нарасонидаанд.
Ҳар фард бояд фаромӯш накунад, ки ӯ метавонад номбардори халқу миллати худ бошад бо фазилати худ ва Худо накарда, иснодоварандаи номи ӯ бошад бо ноқисӣ ва разилии худ. Ин ҷо ба маврид аст, ки аз ҳадиси пайғамбари Ислом Ҳазрати Муҳаммад (с) ёдовар шавем, ки фармудаанд: « Ифтихор бо фазилат беҳ аз фахр бо нажод аст». Мо, миллати тоҷик ва тоҷикзабонони дунё ва дигар халқҳои олам магар бо фазилати Шайхурраис Абӯалӣ ибни Сино ифтихор албатта дорем ва ин ифтихори мо ҳазорсолаҳои дигар давом хоҳад кард. Саввум, аз иллати маҳалгаро озод бошем, то бадхоҳон ба решаамон теша назананд.
Бигузор яке аз Хатлону дигаре аз Рашт, яке аз Зарафшону дигаре аз Хуҷанд, аз Бадахшону Ҳисор бошем, ки он ҳама минтақаҳо барои ҳар кадом зодгоҳамон ҳисоб мебошад. Бале, зодгоҳамон ҳамзамон як гӯшаи Ватан- Тоҷикистон аст, ки ин Ватани ягонаи ҳамагон мебошанд. Яъне зодгоҳ ин як гӯшаи Ватан аст, ки онро мо бояд эҳтирому ободу зебо кунем. Мо ҳамон дам ба соҳибватан будани худ боварӣ дорем.
Асадуллозода Ватан, муовини раиси КИ ҲХДТ дар ноҳияи Кӯшониён
