ВОКУНИШ. Аз солҳои мудҳиши 1991- 1997 вақти зиёде нагузаштааст, то ба ҳол шоҳидони ин нобасомонӣ зинда мебошанд. Тавре, ки аксари мардум дар хотир доранд дар он давра хонаи холие аз ҷаноза намонда буд, модари бедоғ аз ғами фарзанд набуд. Падаре намонда буд, ки аз барои номусаш гиря накарда бошад. Ҳар як фарди ватандӯсту бовиҷдон набояд чунин рӯзҳоро фаромӯш созад. Ҳар як сокини кишвар, ки он рӯзҳоро фаромӯш месозад, нокасу бевиҷдон аст. Ин Ватан барои худ фарзандоне дорад, ки баҳри ободиаш, сулҳу амониаш ва ҳифзу ягонагиаш ҷони хешро нисор мекунанд.
Ҷавонони мо бояд бо Ватану миллат, забон ва ниёгони сарбаланди хеш ифтихор намуда, ҳифзи дастовардҳои истиқлолият тамомияти арзӣ ва аманияту осудагии Тоҷикистони азиззро мақсаду мароми худ қарор диҳанд.
Дифоъ аз ҳар як зарраи обу хоки Ватан вазифаи муқаддаси хар як ҷавонмарди бо ору номуси кишвар аст. Набояд гузорем, ки бо хотири чанд ватанфурӯш, ки аз номи дини поку муқаддаси Ислом сӯистифода намуда, ба ҳар гуна равия ва ҳаракатҳои бегонаи тахрибкор, аз қабили салафию шофеъӣ ва ДОИШ пайвастаанд, амнияти кишвар, осудагии модару хоҳар, зану фарзанд ва билохра номуси мо ба хатар афтад.
Тибқи мушоҳидаҳои мақомотҳои салоҳиятдор имрӯз аксарияти он нафароне, ки ба ҳизбу ҳаракатҳои террористӣ шомил шуда, пайравони равияҳои дар Ҷумҳурии Тоҷикистон мамнуъи салафӣ ҳастанд, дар ҳайати ташкилотҳои террористии байналмилалӣ аъзо буда, бо амалҳои терорристии худ хуни ҳазорҳо нафар бегуноҳон, аз ҷумла кӯдакону занон ва ҳатто пиронсолону мӯйсафедонро резонида истодаанд.
Худованд ҳеҷ як нафареро, ки дасташ ба хуни муъмини бегуноҳ олудааст тариқи раҳмати худ қарор намедиҳад. Имрӯзҳо вазъи сиёсии ҳамсоякишвари мо Ҷумҳурии Афғонистон нигаронкунанда буда, ҳамарӯза дар натиҷаи амалҳои террористии онҳо хуни садҳо нафар сокинони бегуноҳи ин кишвар рехта истодааст.
Баъд аз хуруҷи нерӯҳои америкоӣ аз Афғонистон Толибон шаҳру вилоятҳоро пайи ҳам гирифта дубора нуфуз пайдо карда истодаанд. Қайд намудан ба маврид аст, ки дар 20 соли ҳузури ИМА ва ҳампаймононаш на давраи мубориза бо толибон, балки замони тақвияту неру додан ба ин ҷунбиши террористӣ буд. Ҳол он, ки ИМА ин ҷунбишро ҳамчун ташкилоти террористӣ эълон карда буд.
Вазъи сарҳади кишари мо низ нигаронкунанда мебошад, зеро қисми зиёди сарҳади кишвари мо бо Афғонистон ҳамсарҳад мебошад. Дар вилоятҳои шимоли ин кишвар толибон дастгоҳи таблиғотии ин ҷунбиш фаъол шуда, ваъдаҳои дурӯғ медиҳанд, ки ба Афғонистон демократияи исломӣ оварда ба ҳуқуқҳои занон эҳтиром мегузоранд.
ДОИШ ва Толибон бо ки “ҷиҳод” мекунанд? Бо бародарони ҳамдини худ? Бо мардуми осоиштаву бе силоҳ, занону кӯдакон ва пирони барҷомонда?
Онҳое, ки худро ҳомии Ислом мешуморанд, баръакс душманони аввалиндараҷаи исломанд, ки миёни ҷаҳониён ҳамчун як дини маргталаб ва бераҳм ҷилва медиҳад. Ин тоифа мардумоне ҳастанд қотилу бераҳм бе нангу номус, бе дину мазҳаб. Нисбати ин тоифаи малъун Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни ироаи Паёми навбатии худ ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ба масъалаи мазкур таваҷҷуҳ намуда иброз доштанд, ки “ Мо бояд ҳамеша дар назар дошта бошем, ки терроризм ва терроористро ба худӣ ва бегона, ашадӣ ва ислоҳотгаро ё хубу бад ҷудо кардан мумкин нест, террорист дин мазҳаб ва миллат надорад”
Яке аз омилҳои асосии ин хунрезиҳо бисёрмаҳзабӣ мебошад. Оқибатҳои хунини бисёрмаҳзабиро таърих борҳо ба мо собит намудааст. Яке аз сабабҳои нооромии ҳамсоякишвар и мо Афғонистон низ дар ҳамин аст. Дини Ислом танҳо таблиғгари мазҳаби ҳанафист, ки имрӯз мо аксарияти мардуми тоҷик пайравонаш ҳастем.
Барои ҳар як миллати дунё доштани Истиқлолият шараф аст, дар ҳоли ҳозир Афғонистон ҳамчун як давлат зиёда аз 300 ҳазор сарбози мусаллаҳ дорад, Роҳбари давлат дошта тамоми сохторҳои давлатиро дорост. Боварӣ дорем, ки давлати Афғонистон ва мардуми шарифи он дар мубориза бо толибон ғолиб мешавад.
Қайд намудан зарур аст, ки ҷанг ҳеҷ вақт роҳи ҳалли масъала нест, танҳо сулҳ метавонад ба ҷанги беш аз 40 солаи ин кишвар хотима бахшад.
Мо мардуми шарифи Тоҷикистон аз ин неъмати бебаҳо, яъне Истиқлолият бархудорем. Насли навраси имрӯза махсусан ҷавонону наврасони даврони Истиқлолият бояд аз ин ҳама шароити мусоиди барои зиндагӣ фароҳамомада хуб истифода намуда, баҳри ободию гулгулшукуфии Ватан талош намоянд. Насли ояндаи мо бояд бо падарони худ ифтихор намоянд.
Пас мо фарзандони фарзонаи кишвар камари ҳимматро бар бандему баҳри сулҳу амният ва мудофиаи кишвар талош намоем. Мо миллати тоҷик аз қадим миёни тамоми ҳалқиятҳои дунё бо нангу номуси гушношунид маъруф будему ҳастем. Гузаштагони мо ҳар ваҷаби ин хокро бо баҳои ҷони худ муҳофизат кардаанд ва мо онро ҳеҷ гоҳ аз даст нахоҳем дод .
Р. Муродов, муовини раис -мудири шуъбаи ташкилӣ ва кор бо кадрҳои КИ ҲХДТ дар ноҳияи Носири Хусрав
