ХОВАЛИНГ. Дар халқ чунин мақол ҳаст  ва он одамонро ҳидоят менамояд, ки ҳамеша сарфаю сариштакор бошанд. Сарфакорӣ барои мардуми мо  аз пештара дида имрӯз, бо сабаби буҳрони ҷаҳонии иқтисодӣ,   рӯз то рӯз баланд шудани нарху навои маводи озуқа, ки  душвориҳои зиёдро пеш овардааст, заруртару муҳимтар мебошад.

АНДЕША. Тоҷикистони соҳибистиқлолу озоду шукуфони мо имсол 30-умин  солгарди пуршукӯҳи Истиқлолияти Ҷумҳурии Тоҷикстонро ҷашн мегирад. Ин он қадар вақти тӯлонӣ нест. Ҷаҳду талошҳо, ҷоннисориҳои миллат дар айёме, ки тақдири миллату давлатамон дар вазъи хатарнок қарор дошт, хеле зиёд буд.

АНДЕША. Наврӯз- яке аз қадимтарин ҷашнҳои ориёинажод ба ҳисоб рафта, он таърихи беш аз 6 ҳазор сола дорад. Ҷашни Наврӯз ҳамчун соли нав барои мардумони ориёинажод аст, ки ҳангоми баробар шудани шабу рӯз дар нахустин рӯзи баҳор ва солшумории хуршедӣ (1-уми фарвардин ё ҳамал, яъне ба 21-уми марти солшумории мелодӣ) рост меояд. Аз ин рӯ, Наврӯзро “Ҷашни сари сол” низ меноманд.

ВОКУНИШ. Дар ибтидои асри 21 ҷомеаи ҷаҳонӣ бо хатари ҷиддие, ки ба бақои одаму олам таҳдид менамояд, рӯ ба рӯ гаштааст, ки номи он терроризм мебошад. Решаҳои терроризм хело амиқ буда, ба базаи иҷтимоии он, ба асосҳо ва ё пояҳои идеологӣ таърихӣ - фарҳангӣ  ва ҷаҳонбинии он иртибот доранд. Ҳоло касе гуфта наметавонад, ки якумин амалиёти террористӣ кай ва дар куҷо ва ба кадом мақсад рух додааст.